شیوع خود درمانی در بیماران بستری در مراکز آموزشی-درمانی قزوین

زمینه: مصرف دارو بدون استفاده از تشخیص و نسخه پزشک را خود درمانی گویند که باعث مصرف بیش از حد دارو در جامعه و ایجاد عوارض جانبی در افراد می شود. هدف: مطالعه به منظور تعیین شیوع خود درمانی در بیماران بستری در مراکز آموزشی-درمانی قزوین در سال 1378 انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی 400 بیمار بستری در مراکز آموزشی-درمانی قزوین از طریق مصاحبه و تکمیل پرسشنامه مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: 3/83 درصد کل افراد مورد بررسی خود درمانی می کردند. شایع ترین شکل داروی مصرفی، قرص (%41) بود. شایع ترین بیماری هایی که خود درمانی می شدند به ترتیب بیماری های تنفسی، اعصاب و روان و گوارشی بودند. شایع ترین علل خود درمانی به ترتیب مهم تلقی نکردن بیماری (30%) و گرانی حق ویزیت (% 7/14) بود. بیست و یک درصد افرادی که خود درمانی کرده بودند از داروهای سنتی و % 2/39 داروهای شیمیایی و سنتی استفاده کرده بودند. بیشترین شیوع خود درمانی (% 5/86) در گروه سنی 40 تا 60 سال و کمترین آن (%73) در گروه سنی صفر تا 12 سال بود. از نظر شغلی، خود درمانی در میان کارمندان بیشترین شیوع را داشت. از نظر بعد خانوار بیشترین فراوانی خود درمانی در میان خانواده هایی بود که بیش از 10 نفر بودند. بیشترین فراوانی خود درمانی از نظر تحصیلات در میان افراد دانشگاهی و از نظر وضعیت بیمه در میان افرادی بود که به ترتیب بیمه روستایی یا غیربیمه بودند. نتیجه گیری: با توجه به هزینه بالای تولید و تهیه دارو و همچنین عوارض ناخواسته مصرف خودسرانه آن، باید جهت بالا بردن سطح فرهنگ مردم و برطرف کردن نقص عملکرد کادر درمانی اقدام شود.